Rzeczy, których nie wyrzuciłem – Marcin Wicha
Wydawnictwo: Karakter, 2017
Dobry tytuł zachęca. I słusznie – książka też jest dobra. Czyta się ją albo jednym haustem, bo taka bliska i swojska, albo powoli, kontemplując opisy i zawartą w nich melancholię.
Zostają rzeczy.
Cały czas podczas czytania przypominał mi się Zegar Mufki:
Oddam zegar w naprawdę dobre ręce,
Stary zegar, który po ojcu mam –
…
Już mnie tutaj nic nie trzyma
W każdej chwili mogę iść
Jeszcze tylko zegar oddam ten
Bo za ciężki, by go nieść
Mufka (Jasio Błyszczak) napisał tę piosenkę jeszcze w latach siedemdziesiątych. Wtedy bohaterka tej książki też mogła ją śpiewać. Wszyscy wtedy znali Zegar.
Zostają rzeczy, ale przecież nie one są ważne. Stanowią tylko dowód, jakiś przekaz, przypomnienie.
Po artystach pozostają dzieła – obrazy, słowa, nuty. Po nie-artystach pozostają wspomnienia – dobre i przykre, smutne i radosne.
Warto pamiętać.
Rzeczy służą tylko przypomnieniu – spojrzeń, uśmiechów. W istocie rzeczy są najmniej ważne.
W Autorze wywołują mnóstwo czułości – tak rzadkiej w dzisiejszych czasach.
PS. O zegarze chyba w książce w ogóle nie było. Nie pamiętam. Kojarzy mi się jednak nieodparcie z rzeczami pozostającymi – babciny zegar i ten z piosenki Mufki.
Babciny zegar stoi dziś na półce w domu, który w ogóle nie pamięta Babci. Ważniejsza jest jego fotografia i wspomnienie, niż sam zegar.
