Jakub Żulczyk, Ślepnąc od świateł

Świat Książki, Waszawa 2018
stron 520

Dobra książka, choć męcząca. Bardzo męcząca dla mnie – swą okrutnością i bezwzględnością dzisiejszych czasów. Żulczyk pisze wartko i szybko się go czyta.

Opisuje nie mój świat, świat, w którym mnie nie ma, nie było i nigdy nie będzie. Takie podglądanie przez szparę, przez dziurkę od klucza. Ja, człowiek spokojny, gapię się na pędzący rytm nocnego miasta.

Długo czytałam tę książkę, bo po 1-2 godzinach już miałam dosyć, musiałam powracać do swojego normalnego świata. Jednak chciałam nie tylko ją przeczytać całą, ale również zamierzam obejrzeć film. Zresztą tym bardziej chciałam przeczytać całość przed obejrzeniem filmu.

Pieniądze, pieniądze, pieniądze… Właściwie od nich się wszystko zaczyna i na nich kończy. Ohyda. Zero uczuć wyższych.
Dobrze, że już skończyłam to czytać.

Co nie znaczy, że nie sięgnę po inną książkę Żulczyka – a pisarz to płodny, choć młody (rocznik 1983), wydał już siedem tytułów. Poznałam tylko ten jeden.

---

Obejrzałam I odcinek serialu „Ślepnąc od świateł”

Film dobrze oddaje książkę: dzieje się szybko, brutalnie, bełkot wulgaryzmów zastępuje dialogi – – – by nagle zamienić się w zaskakująco odmienne w stylu, prawie subtelne dywagacje.
Zakrwawione gęby oprychów uzupełniane są przez piękne kadry miasta. Fantazja zatopienia jest naprawdę wspaniała.

Okropny to świat. Bez wątpienia obejrzę następne odcinki. Jeszcze 7.